Seninse…sana dönecektir…

Akşamüstü anneleri çarşıdan eve döndü. Küçük kız daha annesi kapıdan girer girmez, annesinin üzgün yüzünden bir şeyler olduğunu anlamıştı. Hemen teselli edebilmek için ona sarılarak ‘Ne oldu anneciğim ?’ diye sordu.
Annesi hüzünle anlatmaya başladı, ‘Babanın bana yıllar önce aldığı, taşlı elmas alyansı, otobüs durağında düşürmüşüm’ dedi. Ağlamaya başladı; ‘O yüzük benim için manevi anlamlar taşıyordu… üstelik taşları da gerçekti. Maddi olarak da böyle bir yüzüğü geri koymamız çok zor. Yüzüğü düşürdüğümü fark ettiğimde, hemen otobüsten inerek geri geldim, ama yüzük çoktan gitmişti. Nerede olsa tanırdım oysa yüzüğümü, beyaz altın üzerinde sarı bir leke vardı’ dedi.
Küçük kız çok üzülmüştü, o akşam kardeşiyle biraz daha az yaramazlık yaptılar, annelerine güzel sözler fısıldadılar ama hiçbir şey onu teselli etmeye yetmedi.
Küçük kız ertesi günü her zamanki gibi, otobüse binerek, evlerine çok da uzak olmayan Villa Dei Principi adlı okuluna gitti. Sırasına oturdu, birazdan sıra arkadaşı da gelerek yanına oturdu. Bu Chiara adında beyaz tenli, kızıl saçlı mahalle arkadaşıydı.
Küçük kız birden gördüğü şey karşısında şakına döndü. Sıra arkadaşının parmağında annesinin yüzüğü duruyordu. Ama emin olmalıydı. Ona yüzüğünün çok güzel olduğunu söyleyerek bakmak için izin istedi. Chiara verdi. Beyaz altından yüzüğün arkasında gerçekten de sarı bir leke vardı. Merakla sordu arkadaşına:
‘Bu yüzüğü nereden buldun ?’
‘Annem bana hediye olarak aldı’ dedi Chiara.
Küçük kız daha fazla dayanamadı ve:
‘Ama bu benim annemim yüzüğü’ diyerek onun nasıl kaybolduğunu anlattı.
Chiara sinirlenmişti o yüzük annesinin hediyesiydi ve onu vermeye hiç niyeti yoktu.
Küçük kız bu olaydan öyle etkilenmişti ki, o gün derslerden pek bir şey anladığı söylenemez. Okuldan çıkış zili çalar çalmaz sabırsızlıkla eve koştu, annesinin yüzünün mutluluktan parladığını görmekti tek arzusu.

Annesi hem çok sevinmiş hem de yüzüğü alamayacaklarını düşünerek yeniden üzülmüştü.
‘Chiara’nın nerede oturduğunu biliyorum anne, hemen bu sokağın aşağısındaki Parco’da oturuyorlar belki evlerine gidip yüzükle ilgili bu kez annesiyle konuşabiliriz.’
Anne ile küçük kız yola koyuldular, heyecandan konuşamıyorlardı. Annesi geçmiş anılarının sembolüne kavuşabilecek miydi ?
Chiara’nın annesi olayı dinlediğinde, hemen yüzüğü gerçekten de durakta bulduğunu söyledi. Ancak İtalya’da o kadar çok bijuteri vardı ve bunlar o kadar gerçeğine benziyorlardı ki yüzüğün gerçek olduğunu ayırt edememişti. Yüzüğü beğenmiş ama parmağına uymadığı için kızına hediye etmiş, o da takarak okula gelmiş ve gerçek sahibinin yanına oturmuştu.

Ve her ikisi de özür dileyerek yüzüğü geri verdiler. Evet gerçektende ‘senin olan…sana dönecektir.’

Bu hikayedeki küçük kızın adı Nüvide’ydi ve o mucizelere hep inandı.

Ne dersiniz, mucizelere inanmak için, bununla ilgili kitaplar mı okumamız gerekir. Hepimiz hayatımızda mucizeleri yaşamıyor muyuz ?