Dünya sinemasının en beğenilen filmlerini belirlemek için 209 film eleştirmeninin görüşlerine başvuruldu. Sonuçlar açısından nihailik söz konusu olmasa da sinemanın evrensel bir dili olduğu gözler önüne serildi. İşte İngilizce filmler dışında dünya sinemasının en beğenilen ilk 100 filmi…

Dünya sinemasının en iyi 100 filmi

BBC Kültür, dünya sinemasının gelmiş geçmiş en iyi filmlerini belirlemek için 43 ülkeden 209 film eleştirmeninin görüşlerine başvurdu. İşte ilk 100’e giren filmler…

Ankete katılan film eleştirmenlerinin her birinden, İngilizce filmler dışında dünya sinemasından en beğendikleri 10 filmi sıralamaları istendi. En fazla listeye giren filmler, sıralamaya göre ilk 100’deki yerini aldı.

Bu 100 film 24 ülke, 19 dil ve 67 yönetmene ait. Listeye giren filmlerin 27’si Fransızca, 12’si Mandarin (Çince) ve 11’er tanesi de İtalyanca ve Japonca.

Film eleştirmenlerinin 94’ü kadın olsa da, ilk 100’e giren filmlerin sadece dördü kadın yönetmene ait.

Listenin dörtte biri Doğu Asya filmlerinden oluşuyor. Liste başı olan film de Japon yönetmen Akira Kurosawa’nın 1954 yapımı Yedi Samuray filmi oldu.

Ancak ilginç olan şu ki dünyanın her tarafından eleştirmenler bu filmi listesine dahil etmesine rağmen, altı Japon eleştirmenin listesinde bir tek Kurosawa filmi dahi yer almamıştı.

Liste, güzel bir filmin tadına varmak için sınırların veya dilin engel oluşturmadığını bir kez daha gösteriyor. Bir ülkeye ait film doğal olarak oranın tarihini ve kimliğini yansıtsa da sinemanın evrensel bir dili var.

BBC Kültür anketi bir şeyleri ortaya çıkarmanın yanı sıra tartışma yaratmayı da amaçlıyor. Bu liste açısından kesinlik veya nihailik söz konusu olmadığı gibi herkesi memnun etmenin mümkün olmadığı biliniyor.

İşte dünya sinemasının en iyi 100 filmi listesi…

1. Yedi Samuray (Seven Samuari – Akira Kurosawa, 1954)

2. Bisiklet Hırsızları (Bicycle Thieves – Vittorio de Sica, 1948)

3. Tokyo Hikayesi (Tokyo Story – Yasujirô Ozu, 1953)

4. Rashomon (Akira Kurosawa, 1950)

5. Oyunun Kuralı (The Rules of the Game – Jean Renoir, 1939)

6. Persona (Ingmar Bergman, 1966)

7. 8 1/2 (Federico Fellini, 1963)

8. 400 Darbe (The 400 Blows – François Truffaut, 1959)

9. Aşk Zamanı (In the Mood for Love – Wong Kar-wai, 2000)

10. Tatlı Hayat (La Dolce Vita – Federico Fellini, 1960)

11. Serseri Aşıklar (Breathless – Jean-Luc Godard, 1960)

12. Hoşçakal Cariyem (Farewell My Concubine – Chen Kaige, 1993)

13. M (Fritz Lang, 1931)

14. Jeanne Dielman, 23 Commerce Quay, 1080 Brussels (Chantal Akerman, 1975)

15. Pather Panchali (Satyajit Ray, 1955)

16. Metropolis (Fritz Lang, 1927)

17. Aguirre: Tanrının Gazabı (Aguirre, the Wrath of God – Werner Herzog, 1972)

18. A City of Sadness (Hou Hsiao-hsien, 1989)

19. Cezayir Bağımsızlık Savaşı (The Battle of Algiers – Gillo Pontecorvo, 1966)

20. Ayna (The Mirror – Andrei Tarkovsky, 1974)

21. Bir Ayrılık (A Separation – Asghar Farhadi, 2011)

22. Pan’ın Labirenti (Pan’s Labyrinth – Guillermo del Toro, 2006)

23. Jeanne D’arc’ın Izdırabı (The Passion of Joan of Arc – Carl Theodor Dreyer, 1928)

24. Potemkin Zırhlısı (Battleship Potemkin – Sergei M Eisenstein, 1925)

25. Yi Yi (Edward Yang, 2000)

26. Cennet Sineması (Cinema Paradiso – Giuseppe Tornatore, 1988)

27. Arı Kovanının Ruhu (The Spirit of the Beehive – Victor Erice, 1973)

28. Fanny and Alexander (Ingmar Bergman, 1982)

29. İhtiyar Delikanlı (Oldboy – Park Chan-wook, 2003)

30. Yedinci Mühür (The Seventh Seal – Ingmar Bergman, 1957)

31. Başkalarının Hayatı (The Lives of Others – Florian Henckel von Donnersmarck, 2006)

32. Annem Hakkında Her Şey (All About My Mother – Pedro Almodóvar, 1999)

33. Oyun Vakti (Playtime – Jacques Tati, 1967)

34. Arzunun Kanatları / Berlin Üzerindeki Gökyüzü (Wings of Desire – Wim Wenders, 1987)

35. Leopar (The Leopard – Luchino Visconti, 1963)

36. Harp Esirleri (La Grande Illusion – Jean Renoir, 1937)

37. Ruhların Kaçışı (Spirited Away – Hayao Miyazaki, 2001)

38. A Brighter Summer Day (Edward Yang, 1991)

39. Yakın Plan (Close-Up – Abbas Kiarostami, 1990)

40. Andrei Rublev (Andrei Tarkovsky, 1966)

41. Yaşamak (To Live – Zhang Yimou, 1994)

42. Tanrıkent (City of God – Fernando Meirelles, Kátia Lund, 2002)

43. İyi İş (Beau Travail – Claire Denis, 1999)

44. 5’ten 7’ye Cléo (Cleo from 5 to 7 – Agnès Varda, 1962)

45. L’Avventura (Michelangelo Antonioni, 1960)

46. Cennetin Çocukları (Children of Paradise – Marcel Carné, 1945)

47. 4 Ay, 3 Hafta, 2 Gün (4 Months, 3 Weeks and 2 Days – Cristian Mungiu, 2007)

48. Viridiana (Luis Buñuel, 1961)

49. İz Sürücü (Stalker – Andrei Tarkovsky, 1979)

50. L’Atalante (Jean Vigo, 1934)

51. Cherbourg Şemsiyeleri (The Umbrellas of Cherbourg – Jacques Demy, 1964)

52. Rastgele Balthazar (Au Hasard Balthazar – Robert Bresson, 1966)

53. Geç Gelen Bahar (Late Spring – Yasujirô Ozu, 1949)

54. Eat Drink Man Woman (Ang Lee, 1994)

55. Jules ve Jim (Jules and Jim – François Truffaut, 1962)

56. Chungking Express (Wong Kar-wai, 1994)

57. Solaris (Andrei Tarkovsky, 1972)

58. The Earrings of Madame de… (Max Ophüls, 1953)

59. Gel ve Gör (Come and See – Elem Klimov, 1985)

60. Le Mepris / Contempt (Jean-Luc Godard, 1963)

61. Sansho the Bailiff (Kenji Mizoguchi, 1954)

62. Touki Bouki (Djibril Diop Mambéty, 1973)

63. Spring in a Small Town (Fei Mu, 1948)

64. Üç Renk: Mavi (Three Colours: Blue – Krzysztof Kieślowski, 1993)

65. Ordet (Carl Theodor Dreyer, 1955)

66. Korku Ruhu Kemirir (Ali: Fear Eats the Soul – Rainer Werner Fassbinder, 1973)

67. Yok Edici Melek (The Exterminating Angel – Luis Buñuel, 1962)

68. Ugetsu (Kenji Mizoguchi, 1953)

69. Aşk (Amour – Michael Haneke, 2012)

70. Batan Güneş (L’Eclisse – Michelangelo Antonioni, 1962)

71. Happy Together (Wong Kar-wai, 1997)

72. Yaşamak (Ikiru – Akira Kurosawa, 1952)

73. Kameralı Adam (Man with a Movie Camera – Dziga Vertov, 1929)

74. Çılgın Pierro (Pierrot Le Fou – Jean-Luc Godard, 1965)

75. Gündüz Güzeli (Belle de Jour – Luis Buñuel, 1967)

76. Ananı Da! (Y Tu Mamá También – Alfonso Cuarón, 2001)

77. Konformist (The Conformist – Bernardo Bertolucci, 1970)

78. Kaplan ve Ejderha (Crouching Tiger, Hidden Dragon – Ang Lee, 2000)

79. Ran (Akira Kurosawa, 1985)

80. Los Olvidados / The Young and the Damned (Luis Buñuel, 1950)

81. Celine and Julie go Boating (Jacques Rivette, 1974)

82. Amélie (Jean-Pierre Jeunet, 2001)

83. Sonsuz Sokaklar (La Strada – Federico Fellini, 1954)

84. Burjuvazinin Gizli Çekiciliği (The Discreet Charm of the Bourgeoisie – Luis Buñuel, 1972)

85. Umberto D (Vittorio de Sica, 1952)

86. La Jetée (Chris Marker, 1962)

87. Cabiria’nın Geceleri (The Nights of Cabiria – Federico Fellini, 1957)

88. Son Krizantemlerin Öyküsü (The Story of the Last Chrysanthemum – Kenji Mizoguchi, 1939)

89. Yaban Çilekleri (Wild Strawberries – Ingmar Bergman, 1957)

90. Hiroşima Sevgilim (Hiroshima Mon Amour – Alain Resnais, 1959)

91. Rififi (Jules Dassin, 1955)

92. Bir Evlilikten Manzaralar (Scenes from a Marriage – Ingmar Bergman, 1973)

93. Kırmızı Fenerler (Raise the Red Lantern – Zhang Yimou, 1991)

94. Arkadaşımın Evi Nerede? (Where is the Friend’s Home? – Abbas Kiarostami, 1987)

95. Ukigumo / Floating Clouds (Mikio Naruse, 1955)

96. Shoah (Claude Lanzmann, 1985)

97. Kirazın Tadı (Taste of Cherry – Abbas Kiarostami, 1997)

98. In the Heat of the Sun (Jiang Wen, 1994)

99. Küller ve Elmaslar (Ashes and Diamonds – Andrzej Wajda, 1958)

100. Puslu Manzaralar (Landscape in the Mist – Theo Angelopoulos, 1988)

Kaynak:  www.bbc.com

Uzlaşmacı olmanın her zaman doğru bir yaklaşım olduğu düşünülür. Fakat bu yaklaşım bazen yarardan çok zarar da getirebilir. Peki, insanın hayatta karşısına çıkan hangi durumlarda uzlaşması, hangilerinde kendi bildiğini yapması ve daha da önemlisi, hangi durumlarda karşı tarafın dediğini yapması gerekir?

Şirketler Demokrasiyle Yönetilmez

Uzlaşma, çoğu durumda zor ama gerçekleştirilmesi arzu edilen bir durum olarak gösterilir. Kendi isteklerini dayatanlara, uzlaşmanın iyi olduğu tavsiye edilir. Tarafların bazı haklarından, bazı ayrıcalıklarından feragat etmeleri halinde, herkesin daha kazançlı olacağı söylenir.

Peki, gerçekten uzlaşma, her durumda iyi bir şey midir? Farklı düşünceleri, farklı öncelikleri, farklı istekleri olan tarafların, her zaman “orta yolu bulmaları” doğru mudur? İnsanın hayatta karşısına çıkan hangi durumlarda uzlaşması, hangilerinde kendi bildiğini yapması ve daha da önemlisi, hangi durumlarda karşı tarafın dediğini yapması gerekir?

Uzlaşmanın şart olduğu alan, insanın özel hayatındaki birlikteliklerdir. Hayatı paylaşan iki insanın, her ikisini de ilgilendiren bütün konularda, mutlaka ama mutlaka uzlaşmaları gerekir. Hangi şehirde, hangi semtte, hangi evde oturmaktan tutun da, boş zamanlarda ne yapılacağı, kimlerle birlikte olunacağı, nerede tatil yapılacağına kadar bütün konularda, iki insanın birbirini dinleyerek, birbirini anlayarak, her ikisini de hoşnut kılacak çözümleri bulmaları gerekir. Bu çözümü bulmak için uzlaşmaları gerekir.  Aksini yapmak, ilişkileri temelden sarsar. Sürekli olarak taraflardan birinin isteklerini yapmak, ilişkinin ömrünü kısaltır.

Eşler ve sevgililer için şart olan uzlaşma, arkadaşlıklar için de olmazsa olmazdır. Eğer arkadaşlar uzlaşamazlarsa, ilişkileri uzun sürmez. Kimse sürekli olarak bir başkasının yapmak istediklerini yaparak mutlu olmaz.

Siyasette de uzlaşma şarttır. Uygar toplumlar, bir beldeye park mı yoksa kapalı spor salonu mu yapılacağına bile oylamayla karar verirler.  Siyaset, çoğunluğu mutlu edecek çözümler üretmek için vardır. Uzlaşma siyasetin temel felsefelerinden biridir. (Küresel Dünyanın İdeolojisi, Uzlaşmadır.)

Şirket yönetimlerinde de uzlaşmanın gerekli olduğu durumlar vardır. Herhangi bir alanda risk almak gerektiğinde, ortakların uzlaşmaları gerekir. Uzlaşma karşılıklı kazanç ve barış içinde yaşamak demektir.

Ancak bütün iyi taraflarına rağmen, uzlaşma kimi koşullarda yarardan çok zarar getirir. Hayatta bazı durumlarda uzlaşma aranmaz.

Bazı konularda, sadece konunun uzmanı olan insanların karar almaları gerekir.  Böyle bir alanda, o konunun uzmanıyla uzman olmayanların uzlaşmasını aramak, genelde çok yanlış kararlara neden olur. Bir binanın statik hesaplarını yapan bir mühendisle, o binanın müteahhidinin uzlaşması beklenmez; doğru olan ne kadar masraflı olursa olsun mühendisinin kararlarını uygulamaktır. Uzman olmayanların,  uzmanlık gerektiren konularda, karar sürecinin dışında kalmaları gerekir.  Bir hastanın bir doktorla uzlaşması değil, doktorun dediklerini yapması beklenir.

Şirket yönetimlerinde de bazı konularda uzlaşma aramak, yarardan çok zarar getirir. Bir şirkette her kararı uzlaşarak almaya kalkışmak, karara katılanları mutlu etse de, genellikle vasat kararlara yol açar. İletişim gibi uzmanlık isteyen bir konuda, iletişimle hiç ilgisi olmayan yöneticilerinin karar toplantısına katılıp, oy vermeleri yanlış bir uygulamadır. Sadece iletişim değil, uzmanlık gerektiren herhangi bir  alanda, yönetimin herkesi karara ortak etmesi, gerçek bir yönetim zafiyetidir.

Uzlaşarak karar almakla, katılımcı  yönetim aynı şeyler değildir. Katılımcı yönetim, karardan etkilenecek herkesin sürece dahil olmasını ve görüşünü dile getirmesini öngören, son derece yararlı bir yönetim anlayışıdır. Bir şirkette önemli kararlara herkesin görüşünü ifade ederek katkı yapması, alınacak kararın isabet oranını artırır. Ancak, katılımcı yönetim, her kararın uzlaşmayla alınması değildir. Doğru olan, herkesin fikrini söylemesi ama kararı, o konunun sorumluluğunu üstlenecek ve hesabını verecek insanların almasıdır.

Bir şirkette katılımcı yönetimi yüceltmek, o şirketin demokrasiyle yönetileceği anlamına gelmez. Şirketler, demokratik yerler değildir; olmaları da gerekmez. Bir şirketi, herkesin eşit oy hakkına sahip olacağı bir yöntemle yönetmek, kısa zamanda şirketi ölüme terk etmek demektir. Şirketler, çalışanlarına adil davranmak, onların görüşlerine değer vermek zorundadırlar ama alıncak her kararda çalışanlarla uzlaşma içinde olmak zorunda değillerdir. En katılımcı şirketlerde bile, çoğu zaman, uzlaşma arzu edilen bir durum değildir. Bir şirketin alacağı kararlarda uzlaşma arayacağı durumlar, istisnai durumlardır.

Uzlaşmadan bahsedildiğinde, çoğu zaman ortak aklın üstünlüğü yüceltilir. Ama ortak akıl konusu da çok yanlış anlaşılan bir konudur. Ortak akıl, birden fazla insanın bir konu hakkında,  düşünsel güçlerini birleştirmeleri, akıl kapasitelerini artırmaları demektir. Ancak ortak akıl demek, kararların ortak olarak alınması değildir.  Zaten herkesin üzerinde hem fikir olduğu bir karar, genellikle en yenilikçi, en yaratıcı ya da en ilerici karar olmaz.  Aksine ortaklaşa alınan kararlar, herkesi memnun eden ama sonuçları vasat olan kararlardır.

Katılımcı bir ortam yaratmak, farklı fikirlerin seslerini duymak, birbirini etkilemek ve bu sürecin sonunda az sayıda insanın karar almasını sağlamak ne kadar doğru bir yöntemse,  kimsenin gönlü kırılmasın diye  uzlaşarak karar almak, sonra da alınan bu kararı ortak aklın ürünü olarak nitelemek o kadar kötü bir yöntemdir.

Ortak akıl bir şirketteki, bir kurumdaki, bir toplumdaki bütün beyinlerden faydalanmak demektir. Karar almak ise, ortak aklın birikiminden yararlanarak, bir ya da birkaç kişinin, hesap verme sorumluluğunu üstlenerek, birçok seçenekten birisini seçmesidir. Birçok doğru arasından, birinde karar kılmasıdır.

Felipe Csaszar, uzlaşmanın bazı durumlarda şart ama bazı durumlarda bir seçenek olduğunu söyler. Csaszar’a göre, bir konuda ne kadar çok insan sorunu irdeler, kendi açısından değerlendirirse, alınacak karar da o kadar olgunlaşır. Böyle bir karar süreci, bütün tarafların hassasiyetini ve çıkarını dikkate aldığı için, sağlıklı sonuçlar doğurur.

Ancak, bütün kararların mutlaka uzlaşmayla alınması gerekmez. Bir konuda taraflar, o konunun uzmanı değillerse ya da vizyonları yetersizse o konuda uzlaşarak karar almak yanlışlara yol açar. Böyle durumlarda ne kadar uzlaşılırsa, hata yapma oranı da o kadar artar.

Hayatta uzlaşmanın, çok iyi sonuçlar doğurduğu durumlar vardır; bu durumlarda dünyanın en uzlaşmacı insanı olmak gerekir. İnsan bunu başardığı zaman, mutlu ve huzurlu olur.

Ama bazı alanlarda da uzlaşma, tam tersine yarardan çok zarar verir. İnsanın bu alanları iyi bilmesi ve hiç uzlaşma aramadan, konunun uzmanının kararını uygulaması gerekir.

Hayatta her alanda uzlaşma şart değildir.

Yazar: Temel Aksoy

Kaynak: www.temelaksoy.com

Reddedilmek hepimizin zaman zaman karşılaştığı, kabul edilmesi zor bir durumdur. Peki, reddedilmekle nasıl başa çıkabiliriz? Bu durum psikolojimizi nasıl etkiler? İşte www.yakiniliskiler.com sitesinden tüm bu sorulara yanıt olabilecek nitelikte bir makale…

Reddedilme Hassasiyeti: Evrimin Bir Armağanı Mı, Yoksa Bir Lanet Mi?

Hepimiz sosyal ilişkiler kuruyoruz ve hayatlarımızı bu sosyal ilişkiler çevresinde şekillendiriyoruz. Bir yere, birilerine ait olmak istiyor ve yakın ilişkiler kurmaya çabalıyoruz. Hayatımıza anlam katan bu ilişkiler maalesef bazen bize zarar da verebiliyor. Bu yazımızda da fark edilmesi bazen çok zor olan ve uzun vadede hem bize hem de ilişkilerimize zarar verebilen “reddedilme hassasiyeti” olgusundan bahsedeceğiz.

Reddedilme hassasiyeti evrimsel süreçte kazandığımız psikolojik bir mekanizma ve bir sosyal grubun üyesi olmayı sürdürebilmemiz açısından büyük öneme sahip¹. Örnek vermek gerekirse, kalabalık bir masada siz konuştuğunuz sırada bir arkadaşınızın gözlerini devirdiğini kolayca fark etmeniz ya da insanların sahte ve gerçek gülüşlerini ayırt edebilmeniz bu mekanizmanın bir sonucu. Bu mekanizma sayesinde sosyal gruplarda onaylanıp onaylanmadığımızı veya davranışlarımızın toplum içinde kabul görüp görmediğini gözlemleyebiliyor ve buna göre hareket ederek dışlanmaya karşı önlemler alabiliyoruz. Bu aslında sağlıklı ve sosyal yaşam için gerekli bir mekanizma olsa da bazı kişilerde fazla güçlü bir şekilde işleyip bu kişilere zarar vermeye başlıyor.

Reddedilmeye karşı aşırı hassasiyet gösteren kişiler, partnerlerinin davranışlarının sebebini etraflıca düşünmek yerine hemen “partnerim beni sevmiyor” veya “partnerim benimle olmak istemiyor” gibi varsayımlarda bulunma eğilimi gösteriyorlar². Bu konu üzerine yapılan bir araştırma kapsamında romantik ilişkisi olmayan bir grup üniversite öğrencisinden reddedilme hassasiyetine dair bir anket doldurmaları isteniyor. Aylar sonra, bu öğrencilerden romantik bir ilişkiye başlamış olanlardan birkaç anket daha doldurmaları isteniyor. Bu anketler ilişkilerde yaşanabilecek bazı olumsuzluklar ilgili. Örneğin; partnerin soğuk ve mesafeli davranması, bir hata durumunda hoşgörüsüz davranması ya da birlikte eskisinden daha az zaman geçirmek gibi durumlar üzerine katılımcıların tepkilerini ve düşüncelerini ölçüyor. Araştırma sonuçları gösteriyor ki reddedilmeye karşı aşırı hassas kişiler, partnerlerinin davranışlarıyla kendilerini kasten incitmeye çalıştıklarını düşünme eğiliminde oluyorlar.

Romantik bir ilişki içerisindeki kişiler, partnerlerinin düşüncesizliklerini direkt olarak sevgi veya bağlılık eksikliği gibi daha derin sorunlara bağladıkları takdirde, çatışma şiddetleniyor ve daha büyük bir sorun haline geliyor³. Çiftlerin tartışmaları sırasında alınan ses kayıtları üzerine yapılan bir araştırma gösteriyor ki reddedilmeye karşı aşırı hassas olan kişiler tartışma sırasında seslerini yükseltme, sorumluluk kabul etmeme, partnerlerini aşağılama gibi davranışlara eğilim gösteriyorlar. Bunun yanı sıra, reddedilme hassasiyeti yüksek olan kişiler partnerleri tarafından daha kıskanç ve saldırgan olarak değerlendiriliyorlar. Ayrıca partnerleri bu kişilerin kendilerine yeterince destek olmadığını düşünüyor². Tüm bunlar zamanla ilişki memnuniyetine zarar verip çifti ayrılık noktasına götürebiliyor.

Bir başka araştırma gösteriyor ki; reddedilme hassasiyeti yüksek olan kişiler, reddedildikleri zaman kendilerini reddeden kişilerle veya gruplarla bir ilişki kurabilmek ve kendilerini kabul ettirebilmek için büyük miktarlarda para harcayabiliyorlar⁴. Cömertlik belirli bir seviyeye kadar olumlu bir özellik gibi görünse de, bu kişiler bazen kendi ekonomik güçlerinin ötesinde harcamalar yapabiliyorlar. Kişilerin cömertlik seviyeleri arasındaki büyük farklar da zamanla ilişkideki eşitlik ve adalet hissine zarar vererek ilişki memnuniyetini düşürebiliyor.

Reddedilme hassasiyeti yüksek olan kişiler, ilişki memnuniyetsizliğine kıyasla daha ciddi ve kalıcı sorunlarla mücadele etmek zorunda kalabiliyorlar. 2000 yılında yapılan bir araştırmaya göre reddedilme hassasiyeti yüksek olan ergenlik dönemindeki kızlar romantik partnerleri tarafından reddedilmemek uğruna aslında yapmak istemedikleri şeyler yaparak istismara ve travmalara maruz kalabiliyorlar⁵. Başka bir araştırma ise, geçmişte yaşadıkları bir reddedilme tecrübesini hatırlayan ve reddedilme hassasiyeti yüksek olan üniversite öğrencilerinin kendine zarar verme düşüncesiyle daha fazla mücadele etmek zorunda kaldığını gösteriyor⁶.

Peki reddedilme hassasiyetiyle nasıl başa çıkılabilir? Araştırmalara göre, reddedilme hassasiyetiyle mücadele etmenin en etkili yolu “öz farkındalık” sahibi olmak; bir diğer deyişle, kendi duygusal ve davranışsal tepkilerimizi gözlemleyip kontrol edebilmek⁷. Potansiyel bir reddedilme işareti yakaladığımızda, dikkatimiz sadece bu şüpheyi besleyecek işaretlere odaklanabiliyor ve reddedileceğimiz şüphesi güçlendiğinde çevremize öfkeyle tepki verebiliyoruz. Fakat böyle hızlı tepkiler vermek yerine, içinde bulunduğumuz durumu etraflıca düşündüğümüz takdirde yıkıcı davranışları törpüleyebiliyoruz. Reddedilme hassasiyetinizin yüksek olduğundan şüpheleniyorsanız siz de bundan sonra kendinizi daha iyi gözlemleyerek olumsuz sonuçları minimuma indirebilir ve daha sağlıklı ilişkiler kurabilirsiniz. Ayrıca şunu unutmamak gerekiyor: Her şey her zaman bizimle ilgili değil ve bazen hepimiz öfkemizi veya mutsuzluğumuzu başkalarına yansıtabiliyoruz.

Yazan: Alper Günay

Düzenleyen: Gizem Sürenkök

Kaynak:  www.yakiniliskiler.com