TULUHAN TEKELİOĞLU SORDU, MÜMİN SEKMAN YANITLADI:
MÜMİN SEKMAN:
-25 yaşıma geldiğim zaman öleceğim varsayımı üzerine yaşamaya başladım. Onun için mesela ilk kitabı 21 yaşımda yazdım. Bilinçaltımda bu nedenle bir acelecilik hissi vardı.
Bana göre iki türlü yetimlik vardır. Biyolojik yetimlik babanızın sizden önce ölmesidir. Psikolojik yetimlik ise hayattan korkmak, “loser” olmak, başarısızlık korkusuyla yaşamaktır. Ben biyolojik olarak yetimdim ama psikolojik olarak yetim değildim.
Hiç isyan ettiğiniz zamanlar oldu mu, neden benim babam bu kararı almış diye?
– Çocukken “Tanrı eğer varsa, gücü her şeye yeter ise, neden bana yardım etmemeyi seçiyor?” diye sorardım. Zamanla tanrının beni bir noktada kayırdığını fark ettim. İçimdeki büyük işler başarma genlerini ben seçip almamıştım. içime koydu. Bu, bana tanrının yaptığı bir kayırmadır.
– Bu yüzden mi başarı için yazıyorsunuz?
– Kitapları büyük işler başarmak isteyen, ancak nasıl yapacağını bilemeyen, yani başarının taşrasında olanlar için yazıyorum. Kitaplarımı kendi 18 yaşımdaki halim için yazıyorum.
– ’Babam nerede?’ sorusunu sorduğunuzda size ilk ne söylendi?
– M.S: Hikâyesini merak ediyorsun. O sırada aile açıklama yapmaya çalışıyor. İşte “Baban intihar etti…” vs. Tek bildiğim, ben bir buçuk yaşımdayken babam 125 tane uyku hapı içerek intihar etmiş, sabah ölü olarak bulunmuş. Niye intihar ettiğini soruyorsunuz. Hiçbir neden yok, onlar da bilmiyorlar. Buna tatmin edici bir cevap verilememiş olması bende şöyle bir şey uyandırdı: O zaman beyninde bir virüs vardı, sanki belirli bir yaşa gelince birden canlandı ve onu intihara sevk etti. Dolayısıyla ben 25 yaşıma geldiğim zaman öleceğim varsayımı üzerine yaşamaya başladım. Bu yüzden ilk kitabı 21 yaşımda yazdım. Bilinçaltımda bir acelecilik hissi vardı. O nedenle her şeyi bir an önce yaşadım.
– Neleri bir an önce yaşadınız?
– M.S: Tek erkek olduğum için evin reisi gibi oldum. Bu da yaşımdan erken büyümemi sağladı. Kız arkadaşlarım, sevgililerim benden hep beş yaş falan büyük oldu. İstanbul’da doğdum, intihar sonrası yaşananlar, kafamda ipini koparmış bir uçurtmanın sürüklenişine benziyor. Uçurtmanın durduğu yer, Malatya’nın Doğanyol diye bir ilçesiydi. Oraya yerleştik. İlkokula bir buçuk saat yürüyerek gidip geldim. Ablam, ben, birkaç çocuk, her gün bir buçuk saat gidip bir buçuk saat geri dönüyorduk.
– Baba kavramını nasıl algılıyorsunuz?
– M.S: Bana göre babalar kolaya benzer, anneler suya. Doğduğunuz andan itibaren suya ihtiyaç duyarsınız. Ancak kola, varlığını bilmezseniz ihtiyaç duymayacağınız bir şeydir. Ben çocuk yaşta, varlığını algılamadan babamı kaybettiğim için yoksunluk hissi duymadım. Buna karşılık yetim olma kavramını çevreden öğrendim. Top oynarken mesela birine vuruyordum. Bana “Yetim olmasan ben de vururdum ama yetim olduğun için vurmuyorum,” derlerdi. Bir şeyler eksikti ama ilginçtir, çocukluğumdan beri özel bir insan olduğuma dair bir his vardı bende. Yani hep şunu biliyordum: Ben bir gün bir şekilde bir alanda zirveye çıkacağım. Bu Mehmet Ali Ağca gibi bir suikastçı da olabilirdi. Turgut Özal gibi bir lider de… İkisi de Malatyalı’ydı. Ben Turgut Özal yolunu seçtim. Özal benim kanaat önderim oldu. Bir gün Doğanyol’a gelmişti, ona tabakta kayısı ikram edildi. O tabağı götüren kişi de bendim ve tabaktaki kayısı yendikten sonra ağzını sildiği peçete hâlâ bende durur.
– Babanızı nasıl anlatırlardı size?
– M.S: Bana benziyormuş. Daha yakışıklı falan, ama hep şunu derlerdi: Baban da şiir kitapları yazardı, baban da tıp kitapları okurdu. Babam normalde ayakkabı dükkânı olan bir insanmış. Ama sanatsal yönü kuvvetliymiş. İnanıyorum ki, babalar kendi hayatlarında gerçekleştiremedikleri hayalleri, oğulları üzerinden gerçekleşiyor. Bu bir tür enerji transferi. Babanız olmadığı zaman en büyük müttefikiniz başarı oluyor. Benim için başarı, kötü kaderden intikam alma aracıdır.
– Baba olma yaşına geldiniz. Nasıl bir baba olur, Mümin Sekman’dan?
– M.S: 20’li yaşlarda çocuklar benim için gürültü kaynağı idi. 30’lu yaşlarda sevimli olmaya başladılar. Belki bu yaşlarda çocukla hayatım arasındaki ilişkiyi kurmaya başladım. Kariyerimdeki her şeyi planlandım. Bunu planlayamıyorum. Bende büyük bir aile figürü yok. Evlenirsem de çocuk yaparsam da ileride bu ’keşke’yi önlemek için yapılacaktır. Özgürlükçü olacağım kesin. Çocuk yetiştirme düşüncesi önemli. Bunu bir lego gibi, birinin hayata bakış açısını yapılandırabilme olarak görüyorum.
– Peki baba olmayı istiyor musunuz?
– M.S: Bu gidişle evet. Yani içimdeki biyolojik evrimi, baba algımın evrimini gözlemlediğim zaman, bu gidişle evleneceğim ve çocuk yapacağım gibi görünüyor.
– Ablanız babanızın intiharını nasıl algıladı?
– M.S: Ablam bana göre daha dramatik şekilde yaşadı. O üç buçuk yaşındaydı. İnsan algıladığı şeyin eksikliğini duyabilir. Bana babamın eksikliği başkaları tarafından anlatılmaya çalışıldı. O, babamın olduğu dönemlerde belki daha iyi koşullardaydı. Ben zaten acıların çocuğu modunda hayata giriş yaptım. Bir atasözü öğrendim: Değirmende doğan fare gökgürültüsünden korkmazmış…
——————————-
DOÇ. DR. ÖZKAN PEKTAŞ
Darüşşafaka olmasaydı biterdim!
Darüşşafaka olmasaydı biterdim! Dokuz yaşımdaydım, babam bir gece kalp krizi geçirdi. Öldü. İmdadıma Darüşşafaka Lisesi yetişti. Ama okulda adım, ’Ankaralı ağlayan çocuk’tu!
Çocuk hakikaten annenin, ama babayla erkekliği öğreniyorsun. Babam deodorant sürmezdi, “Erkek barut gibi kokar oğlum,” derdi.
Darüşşafaka olmasaydı biterdim. Terbiyeli olmakla terbiyesizlik arasında öyle incecik bir çizgi var ki… Yatılı okul, çocuğu adam eder. Gece hep birlikte yatıyorsunuz, elinizi yıkamazsanız, dişlerinizi fırçalamazsanız, kokarsanız olmaz. Orada bir toplumsal yaşam ve kuralları var.
DOÇ. DR. ÖZKAN PEKTAŞ:..
– Babanızı nasıl kaybettiniz?
– Ö.P: Dokuz yaşımdaydım. Bir gece kalp krizi geçirdi. 59 yaşında aniden kalp krizinden vefat etti. Annem çalışmıyordu. Beş parasız kaldık. Sonra annemi babamın yaptığı işe aldılar, MTA’da (Maden Tetkik Arama) memur olarak başladı. Kız kardeşimle ben aynı evin içinde. Onu alıp anaokuluna falan götürüyordum. Şimdi bizim oğlanları karşıdan karşıya geçirtmiyoruz… Maddi açıdan okumamız imkânsız. Sınava girdim. Ardından ’Fakir misin, değil misin?’ diye eve gelip incelediler. Evde soba mı kalorifer mi var, televizyon var mı, yok mu baktılar. Yıl 1969. Annemin, evin durumuna baktılar ve kabul ettiler Darüşşafaka’ya. Babamı yeni kaybetmişim, annemden ayrılmışım. Yatılı gitmişsin, dışarı çıkmak yasak…
– Anneniz ne sıklıkla geliyordu?
– Ö.P: Üç-dört ayda bir geliyordu. Çarşamba günleri görüş günleriydi ama sık gelip gitmeler olmuyordu, maddi durumdan ötürü. Lise sona kadar 600 kişilik yatakhanede kalıyorduk. Yastığını ne zaman temizleyeceksin, çorapların yıkanma süresi, ayakkabıların boyanma süresi, tüm bunları öğreniyorsun. Bizden iki dönem sonra kızlar da geldi. Böylece kendimize dikkat etmeye başladık. O dönem öyle ki, kız arkadaşının gözüne bakanlar evlendiler. Şimdi 40 yıllık evliler. Bizim zamanımızda bir kızla öpüştüysen gidersin yani evliliğe…
– Babanızdan ne hatırlıyorsunuz?
– “İnsanların gözünü doyuracaksın,” derdi. Misafir geleceği zaman anneme çeşit çeşit yemek hazırlatırdı. Bir gün sokakta mısır istemiştim, annem tokat atmıştı. Babam anneme çok kızdı. “Çocuğun hiçbir şekilde gözünün bir şeyde kalmasına neden olma, ne istiyorsa ver doysun bu yaşta,” dedi.
– Baba ne demektir sizin için?
– Ö.P: Çocuk hakikaten annenin, ama babanın yeri çok önemli. Erkekliği öğreniyorsun. Babam deodorant sürmezdi, annemin deodorantlarını sürdüğümde “Erkek barut gibi kokar oğlum,” derdi. Darüşşafaka’da size tam bir babalık gösterirler. Orada her türlü insan çıkıyor ama psikopat çok nadir. “Dışarıda kesinlikle sigara içemezsin, bağışlar kesilir. Cezalandırılırsın. Bir sınıf üstüne ağabey demek zorundasın…”
– Darüşşafaka olmasaydı?
– Ö.P: Biterdim. Baba figürünün olmaması antisosyal olmayı getiriyor. Terbiyeli olma ile terbiyesizlik arasında öyle incecik bir çizgi var ki… 10 yaş öncesi anne ve baba kaybı, ciddi psikopat etki getirebiliyor. Kayardım.
– Neden erken evlendiniz ve hemen baba oldunuz?
– Ö.P: Çocuk benim için çok önemli. Yani bana minicik bir çocuk bıraksan, bir hafta geçiririm. 23 yaşımda ilk çocuğu kucağıma aldım. Bir taraftan Bakırköy Ruh ve Sinir Hastalıkları Hastanesi’nde çalışıyorum, hafta sonları İngilizce, matematik dersleri veriyorum… Mutsuz bir evlilik yaptım. İki oğlumu da alıp boşandım. Akademik başarı benim için çok önemli. Kitap için her şeyimi satarım. Ama başka bir şey için bir kuruş bile vermem.
Babam iktidardır aramızdaki adı Don Corleone!
– Çocuklar, neden annenizle değil de babanızla kaldınız boşanmadan sonra?
– Fırat P: O sırada öyle gerekiyordu. Ama babamın bazı kriterleri vardır. Okul başarısı çok önemlidir. “Biz dağılıyoruz, çocuklar ne olacak,” diye toparladı. Annem o konuda daha yumuşaktır ama babam zordur. Bir zayıfın gelsin, eve hocalar gelir hemen. Olay toparlanır. Babam iktidardır. Aramızdaki kod adı da Don Corleone!
– Bir psikiyatr ağlar mı sık sık?
– Ö.P: Ağlamadım da çok üzüldüğüm zamanlar oldu. Büyük oğlum bütün zorlukları yaşadı benimle. Ortanca şanslıydı, en küçüğü ağır şanslı. O beni iyi tanır da bana kızgındır biraz. Büyük oğlum cefamı çok çekti. Beş kuruş param yokken de yanımdaydı. Hâlâ ağır işleri ona veririm. Zagor gibidir.
– Aras P: Babamın getirdiği disiplin sayesinde okuduk biz, yoksa okumuyor olabilirdik. Önümüze hedef koyan, sürekli bu hedefi zorlayan bir yapısı vardır.
– Ö.P: Düşünebiliyor musun Tuluhan, Türkiye’de uyuşturucu ve alkolle ilgilenen bir doktorun çocuğunun uyuşturucu kullanmasını. Hep ondan korktum. Ortanca bana kızdığında “Baba, uyuşturucu bağımlısı olacağım,” derdi.
– A.P: Babam paranoyaktır. Bir ara uyuşturucu kullandığımdan şüphelendi. O derece yani. Odamızı arardı, sigara içip içmediğimize bakıyordu. Kanıt istedi. Saç telimden örnek alındı, sonuçlar kullanmadığımı ortaya koydu. Kızmıştım çok.
– Ö.P: Oturduğumuz mahallede kullanan birileri vardı, beni uyardılar, herhalde “Oğluna dikkat et,” der gibi.
– Neyi kaldıramazsınız oğullarınızla olan ilişkinizde?
– Ö.P: Saygısızlığı ve başarısızlığı! Hırsı olmayan insana dayanamıyorum. Tatillerde bile sabah erken uyandırıyorum çocukları. Gece 4’te yatmışlar, fark etmez!
